خودنویس (بخش نخست)
خودنویس از جمله قدیمی‌ترین انواع قلم است که منسوخ نشده، توسط معتبرترین کارخانه‌های دنیا تولید می‌شود و دوست‌داران این نوع قلم نیز از آن استفاده می‌کنند. اگر اهل خودنویس هستید یا از حالا تصمیم گرفته‌اید آن را به‌عنوان قلم محبوبتان انتخاب کنید و با آن بنویسید. خوب است چند نکته را از نظر دور ندارید:
۱. خودنویس وسیله‌ای نیست که در حالت آماده‌به‌کار (دارای جوهر) مدت زیای بی‌کار بماند. وقتی خودنویس‌تان را پر می‌کنید باید هر روز یا لااقل هر دو روز با آن بنویسید. اگر این کار را نکنید جوهر خشک می‌شود و خودنویس نیاز به شستشو پیدا می‌کند. این ویژگی خودنویس باعث می‌شود عادت به نوشتن را از دست ندهید و حتی به بهانه خشک نشدن جوهر هم که شده هر روز چند سطری بنویسید.
۲. نوک خودنویس‌ها معمولا در اندازه‌ها و شکل‌های متفاوتی ساخته می‌شود که هر کس می‌تواند متناسب با نوع خطش و سلیقه‌اش نوک متناسب را انتخاب کند. معمولا بهتر است کسانی که درشت می‌نویسند از نوک‌های درشت‌تر و کسانی که ریز می‌نویسند از نوک‌های نازک‌تر استفاده کنند. بعضی نوک‌ها نیز برای کسانی که با اصول خوش‌نویسی آشنایی دارند مناسب است و نوک آن‌ها به جای گرد بودن، مانند قلم نی، خطی است. اندازه نوک‌های خودنویس به ترتیب از نازک به درشت عبارت است از: BB_ B_M_F_EF.
۳. جنس نوک‌های این قلم از طلا یا فلزات دیگر مانند استیل یا ایریدیوم است. گفته می‌شود بهترین جنس برای نوک خودنویس طلای ۱۴ عیار است. اما برخی قلم‌های لوکس نوک‌هایی از طلا۱۸ عیار دارند. استفاده از طلا برای نوک خودنویس به‌دلیل نرم بودن و انعطاف‌پذیری این فلز در تماس با کاغذ است. اما حس خوب نوشتن بیش از آنکه مدیون جنس نوک باشد مدیون شکل و نوع تراشی است که نوک قلم دارد. خوب است بدانید در کارخانه‌های سنتی تراش نوک قلم به‌صورت دستی و یک به یک انجام می‌شد. به همین دلیل شاید دو قلم از یک شرکت و با یک مدل در نوشتن تفاوت‌هایی با هم دشته باشند. البته در کارخانه‌های مدرن این کار با ربات انجام می‌شود. اما هنوز هم تراش‌های دستی منسوخ نشده و نوعی امتیاز به شما می‌رود.
گفتنی‌ها درباره این قلم خاطره‌انگیز و دوست‌داشتنی بسیار است. در آینده با ما باشید.
