نحوه به‌کاربردن نشانه‌های سجاوندی یا نقطه‌گذاری یکی از مشکلات بزرگ در نگارش و ویرایش فارسی است. کسانی که دست به قلم می‌برند، اغلب با این مشکل مواجه می‌شوند که نتوانند تشخیص دهند در موقعیتی خاص از نوشته‌شان از چه نشانه‌ای باید استفاده کنند. این مشکل وقتی جدی‌تر بروز می‌کند که برای رفع آن به کتاب‌های دستور یا راهنماهای نگارش و ویرایش مراجعه شود. در برخی موارد اختلاف نظرها آنقدر جدی است که جوینده را سردرگم می‌کند. همین اختلاف نظرها است که گاه باعث می‌شود میان نویسندگان و ویراستاران درباره استفاده از نشانه‌های سجاوندی در موارد خاص اختلاف‌های لاینحل پدید آید. در میان نشانه‌های سجاوندی نیز روش صحیح کاربرد «ویرگول» یا «کاما» بیشترین اختلاف نظرها را به خود اختصاص داده است. صاحب‌نظران ادبیات و دستور زبان هریک راه و رسمی برای به‌کار بردن آن پیشنهاد کرده‌اند که با دیگران متفاوت است. درباره این اختلاف‌نظرها تنها با بررسی استدلال های صاحب‌نظران می‌توان قضاوت کرد. استدلال‌هایی که باید پایه‌های قواعد و اصول به‌کار بستن این نشانه را تعیین کنند.
رحمان افشاری که سابقه ترجمه‌هایی متعدد از زبان آلمانی را در کارنامه دارد و تأمل‌هایش درباب زبان‌دانی، فرهنگ‌نویسی، نگارش و ویرایش را در مقاله‌هایی چند ابراز کرده است در کتابی مختصر تلاش کرده با استدلال‌هایی مناسب روش صحیح به‌کار بستن «ویرگول» را نشان دهد. او بحث را با مرور تاریخ پدید آمدن و به‌کار رفتن این نشانه آغاز کرده است و چگونگی تحول را در روش‌های کاربست ویرگول نشان داده است. با این مقدمه، قواعدی برای استفاده از این نشانه معرفی کرده و موارد استفاده درست و نادرست از ویرگول را برپایه قواعد پیشنهادی‌اش برشمرده است. پایان‌بخش کتاب ضمیمه‌ای درباره جمله و ساختار آن در زبان فارسی است که به عقیده نویسنده آگاهی از آن برای به‌کاربستن درست ویرگول ضروری است. این کتاب، حتی اگر مخاطب با نویسنده‌اش هم‌نظر نباشد، می‌تواند برای نویسندگان، ویراستاران و علاقه‌مندان به دستور زبان و آیین نگارش و ویرایش سودمند واقع شود.
